انشا درباره سرود ملی ایران
سرود ملی ایران یکی از مواردی ست که هر فردی ایرانی آن را همیشه در یاد و خاطر خود خواهد داشت یکی از اولین ها در هر مراسمی نواختن سرود ملی کشور می باشد که می تواند بسیار گوش نواز و در عین حال غرور آفرین باشد.در ادامه چند انشا در این مورد برای شما عزیزان قرار داده ایم.
صد در صد، تمام مردم ایران سرود ملی ایران رو بلد هستند ولی مطمئنا یه تعداد معدودی هستند که جزئیات و فلسفه وجودی این سرود رو میدونند.
من فکر میکنم که برای ما ایرانی ها لازم هست که این سرود رو به خوبی درک کنیم.
در میان نماد گرافیکی پرچم و نماد سازه ای تاریخی خاص یک کشور و نماد موسیقی هر ملت یعنی “سرود ملی”، مورد اخیر گزینه ای است که به دلایلی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. از مهمترین دلایل این قضیه، یکی کم اهمیت بودن جایگاه خود موسیقی در ایران است.
سر زد از افق
مهر خاوران
فروغ دیده ی حق باوران
افق در حقیقت مرز بین زمین و آسمان در دوردست ترین نقاط مغلوب حس بینایی انسانها است. افق همان منظری است که نگاه همه ی امیدواران به آن دوخته شده و اولین پیام آور نور و رهایی از بند ظلمت و جهل می باشد.
اما مهر خاوران، خورشید مشرق، یا خورشید در حال برخاستن است. در حالی که مهر هم در آیین های کهن ایرانی و در کیش مهر، و نیز در آیین زردشتی، نشان مقدس زندگی و نور و دانایی است. از طرفی مهر را می توان علاقه ی قلبی و محبت نیز تعبیر کرد.
در خط سوم نیز به تهنیت و بزرگداشت “مهر خاوران”، به عنوان “نور و فروغ دیده و نگاه و چشم حق باوران” که همانا قوم آریایی است می پردازد و مهر را نور چشم یگانه ملیتی می داند که در تمام طول تاریخ، یکتا پرست و تابع و پیرو حق و حقیقت بوده اند، و سر زدن و طلوع مهر پاک، نشانه ای مقدس برای این این ملت حق باور می باشد.
بهمن فر ایمان ماست
اما از اینجا به بعد، شاهد کلامی مستقیم و یک لایه هستیم که حتی به مدد کلمه ی پر معنایی مانند “فــرّ” با سابقه ی ذهنی و تصویر حک شده ی آن در ذهن ما ایرانی ها، باز نتوانسته از عهده ی وظیفه ی خود برآید و با اینکه این بند، در اوج این اثر چه از دید متنی و چه از نظر موسیقایی قرار دارد، توجه خواننده و شنونده ی سرود را جلب نمی کند. در حالیکه این تناقض در سه کلمه ی کلیدی “بهمن” به یاد آور پیروزی انقلاب اسلامی و “فر” با سابقه ی خاص خود در استعمال میان حکومت های پادشاهی از زمان فردوسی تا حال و “ایمان” به عنوان حالتی درونی و فردی و بیرون از هر دوی این مقولات، ترکیبی نامتوازن ایجاد کرده و اگر منظور خالق این بند، کنایه و طعنه زدن بوده باشد، در آن نیز ناموفق و ناکام بوده است.
شهیدان پیجیده در گوش زمان فریادشان
در این بند نیز منظور از مخاطب قرار دادن شهیدان، مروری بر تاریخ انقلاب و بعد از آن یعنی جنگ تحمیلی بوده است که باز هم کلام مستقیم و یک لایه به شدت بی رمق در ایجاد هر گونه حس حماسی یا میهنی نشان می دهد.
پاینده مانی و جاودان
جمهوری اسلامی ایران
در انتها نیز مانند تمامی سرودهای ملی، آرزوی پایندگی برای میهن و سرزمین عزیز ایران، پایان بخش این سرود است.
The post انشا درباره سرود ملی ایران appeared first on پرشین بکس.